Colvis People is zijn 11de alweer, en zijn 7de voor het gerenommeerde Telarc label. Vanaf de eerste klanken zit ik meteen als genageld te luisteren. De zinderende spanning is aanwezig vanaf het begin, een eventuele opbouw laat niet op zich wachten. De overall sound van Clovis People benadert erg goed de live ambiance die Otis en de zijnen ook waarmaken voor publiek. Voor liefhebbers van elektrische gitaar valt veel te smullen op deze plaat. Gary Moore heeft zondermeer carte blanche gekregen, en die vrijheid zet hij om in daden. Was Otis’ voorganger (Pentatonic Wars and Love Songs ) mij persoonlijk af en toe net iets te technisch, met Clovis People staat de emotie weer centraal. Ik hou van tegenstellingen, ook in de muziek, en Otis ervaar ik als een soort Paradox man. Hij combineert uitersten, en komt daar vol verve mee weg. Enerzijds ligt daar de traditie, anderzijds smeedt hij die samen met progressieve elementen. Hands on your Stomach heeft een bluesriff, maar is tegelijkertijd zo swingend als de pest. Dat Otis zelf ook een behoorlijk venijnig stuk elektrische gitaar kan spelen laat hij horen in Harry, Turn the Music Up.(Dit is overigens een beduidend andere versie dan het origineel die op Blue Eyed Monster staat.)

Zelf ben ik een ontzettende liefhebber van instrumenten zoals die in de vroege blues gebruikt werden. Otis bespeelt de belangrijkste andermaal op een onweerstaanbare manier. De gitaar, banjo, mandoline en mondharmonica komen weer ruimschoots aan bod. De balans tussen elektrische en akoestische getinte nummers is wederom perfect gemixt. Evenals de samensmelting met de overige instrumenten, want er is wederom een ruime sortering aanwezig. Dochter Cassie heeft een aardje naar haar vaardje want ze speelt een gemeen partijtje basgitaar op deze CD. Ook de Pedal Steel van Chuck Campbell is bewonderenswaardig. De overigen musici wil ik allerminst te kort doen, want het geheel staat als een huis. De toegestane vrijheid zorgt ongetwijfeld voor het magnifieke totaalgeluid. Men luistert uitstekend naar elkaar. Dit is het geluid van een dynamische band, waarbij niet zo nodig de accenten op 1 centrale persoon worden gevestigd. Dat Otis is zich overigens laat horen zal duidelijk zijn. De songthema’s hebben weer de nodige diepte. Kunnen serieus zijn, met een knipoog, maar altijd intens. Ik zou nog veel meer willen vertellen over deze plaat, maar waarom hij “Clovis People vol. 3” heet valt volop te belezen op Internet. Op het forum van Alt Country merkte iemand bij Nathalie Merchant al terloops op dat hij waarschijnlijk de plaat van het jaar had gehoord, zo vergaat het mij hier. Euforisch is te zwak uitgedrukt.  Clovis People verwoordt de muzikale passie van een uniek artiest. Geen icoon, maar een geniale huisvader die toevallige bezeten is door alle facetten van The Blues. (SMP)